“Niet klagen, maar dragen”, zei opa altijd. En dat is precies wat Boudewijn dapper doet. De plaatsing van de piccline is weer een stapje dichter bij het eindresultaat.

Vanmorgen wordt Boudewijn al vroeg gewekt, tijd voor plaatsing van de piccline. Deze wordt onder lokale verdoving geplaatst, wat niet prettig is, maar wel nodig. Bou weet waar hij het voor doet. Gelukkig worden morgen de stamcellen geoogst en als dit er voldoende zijn (2 miljoen per kg lichaamsgewicht), wordt de lijn daarna alweer verwijderd.

Boudewijns aftelkalender

Boudewijn heeft vannacht slecht geslapen en is moe. Zijn lichaam reageert blijkbaar al minder goed op de slaappillen. Anastasia zegt dat hij zich erop moet voorbereiden dat hij de komende periode veel moe zal zijn. Chris en ik zitten in de gemeenschappelijke ruimte, zodat Boudewijn zich rustig kan houden om zijn energie te sparen. Weten dat we in de buurt zijn, is genoeg.

Het is wennen met zo’n ‘antenne’ in je nek. We grappen er  wat om: “Kun je nu communiceren met Mars?” en “Je lijkt wel een Teletubbie”.

Humor relativeert, maar wat zal hij blij zijn als die dikke kabels er morgen weer uit mogen. Indien er niet voldoende stamcellen geoogst kunnen worden, krijgt Boudewijn morgen nog een steroïde-infuus en oogsten ze woensdag nog een keer. Maar daar gaan we niet van uit.

De dokter loopt een paar keer langs om te vragen of alles oké is. Ik vraag hem wat er met de stamcellen gebeurt als ze zijn geoogst. “Deze worden gefilterd en gereinigd’. Ik vraag hem of hier nog een risico aan verbonden is (stel dat de vriezer het begeeft). Volgens hem hoeven we ons hier echt geen zorgen over te maken.

Brat Boden lijkt het lastig te vinden om dingen met zijn zussen te delen. Hij voelt zich erg verantwoordelijk voor ons en wil ons niet ongerust maken. We zien dat hij wat rusteloos is: het ene moment besluit hij te gaan rusten, vijf minuten later wandelt hij weer over de gang. Hij lijkt niet goed te weten wat hij wil en wij weten niet wat er in dat mooie koppie om gaat. Chris en ik maken ons soms wat zorgen. De dokter vertelt ons dat dit niet nodig is. Hij ziet dat Boudewijn graag deelt met de andere patiënten en dat is goed, zij weten wat hij meemaakt. Wij vinden het ook fijn dat Boudewijn zich prettig voelt bij zijn vrienden op de tweede verdieping. Natuurlijk zouden wij het fijn vinden als Boudewijn zijn gevoelens meer met deelde, maar als hij dit liever met iemand anders doet, is dat ook goed. Als hij het maar deelt. Het maakt het komende afscheid voor ons ook iets makkelijker.

Hoe fijn het ook is dat we onze mannen en kids straks weer kunnen vasthouden, we vinden het erg lastig om Boudewijn hier achter te laten. Het echte zware werk gaat nu pas beginnen. Aan de andere kant zal het voor Boudewijn ook wel lekker rustig zijn zonder die kakelende zussen die alles beter denken te weten, heeft hij aansluiting bij andere -erg lieve- mensen om hem heen en is hij maar een paar dagen zonder familie.

Plots loopt er een -naar wat ik denk- een priester de afdeling op in een indrukwekkend gewaad. Hij plakt twee kruisjes op de afdeling en komt vervolgens met een stoet volgelingen terug om de afdeling middels een kwast te besprenkelen met (wij?)water. Het is een orthodox gebruik, men gelooft hier dat dit geluk brengt.

Terwijl Boudewijn zijn eigen gang gaat, probeer ik de

De site aan het bijwerken

informatie over de behandeling, die we van dokter Fedorenko hebben ontvangen, op de site te plaatsen (klik hier voor de link).

Omdat Boudewijn zo nu en dan ook tijd voor zichzelf nodig heeft, vogelen Chris en ik uit wat we nog graag willen zien in Moskou voor we woensdag weer richting Nederland vliegen.

Om 15.00u vertrekken Chris en ik met Esther richting centrum en cruisen we met de metro de hele stad door, van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. We belanden in een klooster, waar we een kaarsje branden voor onze helden. Helaas mag hier niet gefilmd worden, maar het is wel indrukwekkend om mee te maken. Een prachtige kapel, met even zo mooie beschilderingen en tegelijkertijd overal kaarsen en nonnengezang.

Wanneer we door de kapel lopen, worden we ineens aangesproken door drie boze nonnen “it is impossible to come here!”, zegt er één. Blijkbaar is het voorste gedeelte van de kerk verboden grond voor onbevoegden. Oeps.

Daar vandaan gaan we op zoek naar het Gorkypark, dat we niet vinden, maar wanneer we over de brug lopen hebben we goed zicht op de indrukwekkende skyline. Het lijkt in niets op het Fata Morgana-achtige Moskou dat we eerder zagen, in plaats daarvan doet het denken aan een wereldstad als Rotterdam of New York: veel moderne, hoge gebouwen, wolkenkrabbers, brede, drukke wegen en alles is verlicht. Wauw! Terug op het Rode Plein lijkt het wel kermis. Het is inmiddels 21.00uur, maar er is nog volop leven op straat (en dat voor een maandagavond). Overal muziek, ijssculpturen, eettentjes en wederom is alles mooi verlicht. Het lijkt Euro Disney wel! We belanden in een megagroot, drie verdiepingen tellend winkelcentrum waar op de onderste verdieping alleen maar eettentjes zijn en in het midden een soort terras. De Bijenkorf is er niets bij, we kijken onze ogen uit. We zijn om 22.30u terug in het hotel. Versleten, maar zeer voldaan.

Morgen gaan we weer naar Boudewijn, die een pittig dagje voor de boeg heeft, geloven we. Tijdens het oogsten van de stamcellen moet hij vijf uur lang stil liggen. Zavtra!

De lange roltrap in de metro. Zien jullie het licht aan het einde? Mooi symbool weer..