Nadat mijn dochters veilig vanuit het land van ‘Pjotr&deWolf’ weer voet op vaderlandse bodem hebben gezet vliegt pa vandaag naar Moskou.

“Juist in deze dagen en mede door de gevoelige blogs van zijn zusjes, realiseer ik me des te meer welke enorme invloed de MS op Boudewijn heeft, hoe hij hunkert naar verbetering, op zijn minst naar stilstand. Het is daarom geen wonder dat hij er niet altijd bij is met z’n hoofd, niet lijkt op te nemen wat er in zijn omgeving gebeurt. Zijn hoofd staat al jaren naar slechts één ding: hoe ziet mijn toekomst eruit?”

“Ik kijk er naar uit onze bink te bezoeken”

Toen Boudewijn voor het eerst kwam met zijn plannen over stamceltherapie hield ik mijn hart vast: ‘Jongen, zou je dat wel doen, is dat geen kwakzalverij? Klinkt te mooi om waar te zijn. En dan in landen als Mexico, Rusland of Filippijnen, die zijn meer geïnteresseerd in de dollars dan in jou.‘

Ik heb ongelijk, Boudewijn heeft tot nu toe steeds het gelijk aan zijn zijde : al vòòr de diagnose was gesteld wist hij dat er iets erg fout zat, maar nee, de huisarts wist het beter: oververmoeidheid, stappen, stress, blablabla…

“Petje af, doorzetter. Je bent niet altijd te doorgronden, maar je weet wat je wilt! Eindelijk is het zover, de stamcelbehandeling is begonnen!”

Terwijl ik dit schrijf zit ik op 9km hoogte en kijk uit het raampje: een ondoordringbare witte laag wolken belemmert mij het zicht. Ik associeer het met Boudewijns behandeling : ver kijken gaat niet, de toekomst is een ondoordringbare mist: Het uiteindelijke resultaat ligt nog ver uit zicht. Maar 1 ding hebben we nu gemeen :

“We weten waar we heen willen, of we er aankomen zal de tijd uitwijzen. Alleen weet ik het over 2 uur, Boudewijn pas over 2 jaar! Ik ga met 900 km/u vooruit… welke snelheid zal hij ervaren?”

De chemotherapie is gisteren begonnen, hij is nu 2 dagen alleen, maar had vanmorgen toch wel even een belangrijke tip voor me :‘Zorg dat je een goed profiel onder je schoenen hebt!‘ Denkt toch ook aan anderen, ondanks zijn eigen zorgen … top!Morgenochtend kan ik pas naar hem toe, ik hoop dat hij niet teveel last heeft van de chemo, mijn vlucht is rustig, zonder turbulentie, hopelijk de zijne ook.

“We gaan landen, ik zie de bomen onder me dichterbij komen, lager, lager…dan boem…op de landingsbaan. Geland!”

De piloot gooit, zoals gewoonlijk, de gaspijp voluit en de motoren bulderen, u kent het wel. Maar waarom zie ik de grond dan ineens onder ons wegzakken, gaan we weer de lucht in? Een doorstart…na een minuut (eindeloos) komt er een melding van de stewardess, die, enigszins onzeker, meldt, dat we weer vliegen en dat de piloot ons zo zal vertellen waarom. Niet erg geruststellend. Pas na een minuut of drie krijgen we de rustige stem van de piloot te horen, die ons uitlegt, dat er nog een ander toestel op onze landingsbaan stond! Oeps…

Doorstart: “Op en neer, maar wel vooruit! Dat staat Boudewijn hopelijk ook te wachten.”

Ik laat het niet altijd merken, maar ik hou van die gozer en maak me ook wel flink zorgen.

“Tot morgen!”